Er zijn zo’n 450 soorten Eiken op onze aardbol, de boom met de meeste status onder alle bomen.
In alle werelddelen aanwezig, bladverliezend of groenblijvend, komt voor als boom, struikgewas en kreupelhout. En de meest statige van allemaal is de inlandse eik: Quercus robur of zomereik of gewone eik of steeleik (hij heeft al die namen). Breed en statig, hoekig en zwaarwichtig.
De eik torst zoveel symboliek dat alle toevoegingen onbeduidend zouden zijn. Andere bomen lijken zich te onttrekken aan de inspanning om de zwaartekracht te weerstaan terwijl de eik het bestaan ervan ontkent. Zijn ledematen (lees: takken) strekken zich uit in een horizontale lijn zodat hij hun volle gewicht moet weerstaan over een volle lengte van 15, soms 20 meter ver … . “Een schuin opwaartse neiging zou van besluiteloosheid kunnen getuigen, omlaag buigen van machteloosheid” lees ik in een Engels boek over eiken. 450 Jaar geleden was nog 1/3 van Europa bedekt met eikenbos.
Bij ons zijn er 2 voorname soorten: Quercus robur en Quercus petreae of wintereik. Bij de zomereik zitten de eikels op een steeltje terwijl de vruchten bij de wintereik ongesteeld zijn. En bij de bladeren is het net andersom. De grootste eiken van Europa groeien waarschijnlijk in Midden Frankrijk. Het woud van Tronçais werd destijds door de Franse marine geplant onder het bewind van Colbert in de achttiende eeuw. In oost en zuid Engeland wordt het parklandschap al meer dan 500 jaar gedomineerd door reusachtige zomereiken met hun stuk gestormde en knoestige kronen. Veelal gebruik voor de bouw van de schepen van weleer.
Enfin, het is een werkelijk ongelofelijke boom waarvoor ik veel bewondering heb, zoveel is duidelijk. Ik zou waarschijnlijk nog een paar bladzijden kunnen doorgaan maar dan begin ik je misschien te vervelen met mijn ode aan de eik. Ik zal het hierbij laten en je een volgende keer vergasten met een nieuw verhaal. Waarschijnlijk over “plakoksels” in bomen. Wat ze zijn en hoe je ze kan herkennen.
Tot de volgende keer,
De Boomdokter.