Het verhaal begint vorig jaar tegen het eind van de zomer. Ik krijg een telefoontje van de productmanager van Friesland-Campina Aalter, jawel, de zuivelproducent. Op de parking van het personeel staan nogal wat auto’s en ze vertonen allemaal witte vlekjes… Ze vermoeden dat het iets te maken heeft met de productie van poedermelk, iets wat mij aannemelijk klonk. Maar de productmanager denkt er anders over en “beschuldigt” de bomen van kwaad opzet (niet bewust hé, wat denk je wel ).
Geïntrigeerd door zijn vraag ga ik ter plaatse een kijkje nemen. Ik bemerk de vlekken op héél wat van de auto’s en er staan populieren die de terreinen omzomen. Ik merk echter niets op dat kan wijzen in die richting en moet uiteindelijk huiswaarts keren zonder sluitend antwoord. Tja, ik weet natuurlijk ook niet alles. Thuisgekomen zoek ik nog een en ander op maar blijf in het duister tasten.
De verdere zoektocht naar het probleem
Tot vandaag … want ik krijg opnieuw een telefoontje van dhr Daems met een kleine Eureka in zijn stem. Hij heeft het probleem ontdekt, denkt hij, en het zou toch van de bomen komen. Hupakee, de auto in en naar ginder, ik ben benieuwd. Hij wijst mij op eigenaardige verdikkingen tussen blad en steel. En inderdaad, de dader is gevonden. De verdikkingen gaan open en er zit een wit “poeder” in. Vorig jaar zag ik de verdikkingen niet. Misschien zaten ze toen nog hoger in de boom, aannemelijk, want ook nu zijn verdikkingen enkel hoger in sommige populieren te zien.
Conclusie van het boomonderzoek
Maar wat is het nu? Het “witte poeder” is slechts een deel van het verhaal want het poeder is geen poeder maar het zijn kleine beestjes, galluizen. Meer bepaald de SPIRAALGALLUIS oftwel de Pemphigus spyrothecae. De literatuur rond insecten geeft aan dat deze galluis algemeen voorkomt maar voor mij is het de eerste keer dat ik ze tegenkom in mijn carrière. Gelukkig ken ik ze uit mijn boeken.
Blad- en/of galluizen hebben 1 ding gemeen: ze zuigen sappen uit de bladeren als voedsel. Van dat voedsel is er 1 stof die het bladluisje niet kan gebruiken en dat is suiker. Op haar rug vind je twee buisjes langs waar ze de suikers afscheidt. En dat, waarde landgenoten, zijn de vlekjes die je terugvindt op jullie auto’s. Het zijn druppels vloeibare suiker.
Omdat alle wagens op de parking onder de soms broeiende zon staan, zal de suiker als het ware “karameliseren” waardoor je die plekjes moeilijk kunt verwijderen. Zonder de zon zouden ze gewoon oplossen in water of regen. Gelukkig kan het absoluut geen kwaad voor je auto of de lak. Het is een onschuldig goedje maar ik hoop vooral dat iedereen bij Campina toch een beetje gerust gesteld is.
Groeten,
Wouter Crucke – De Boomdokter.